Αποσπάσματα & αποφθέγματα απο αγαπημένα βιβλία

Βάσω Παπάκου- Τα καλύτερά μου χρόνια

Είναι ωραία η ζωή.Φτάνει να ξέρεις πως κάθε μέρα είναι μοναδική. Μη στέκεσαι ποτέ.Είναι ανόητο να χολοσκάς για κάτι που έγινε και πέρασε.Μην κρέμεσαι απ΄το χτες.Άστο στην ιστορία.Κοίταξε το σήμερα.Αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία.


Ευα Ομηρόλη -Οι αναλφάβητοι του έρωτα

Ποτέ δεν πρέπει κανείς να απελπίζεται και να νομίζει ότι όλα του πηγαίνουν στραβά.Υπάρχει πάντα μια καλή λύση για όλους τους καλούς ανθρώπους.

Σ΄αγαπώ κι είσαι για μένα σαν ταξίδι μες στη θάλασσα. Γίνομαι όστρακο που ανοίγω στα κρυφά και μόνο για το χατίρι σου . Τα χείλη μου είναι ερμητικά κλειστά κι αρνούνται την κάθε λέξη στους αναλφάβητους της ηδονής.Θέλω να φύγω μαζί σου πάλι μακρυά,στην άβυσσο που οριοθετούν τα κορμιά μας. Με μια ατέλειωτη ηδονή να μας καταδιώκει παντού. Λιώσε με μέσα στη ζέστη του μυαλού σου, πάρε με όπως θες εσύ. Εγώ είμαι εδώ για πάντα. Η φωλιά που μέσα της θα κρύβεσαι απο κάθε δυστυχία.

Ευα Ομηρόλη - Οι κομπάρσοι της ηδονής

Όσο και αν μοιάζει ρομαντικό και γελοίο, είναι προτιμότερο να μένει ο προδομένος μόνος και να πεθαίνει από έρωτα παρά να κάνει αυτές τις βεβιασμένες κινήσεις και ν΄αγκαλιάζει κάποιον άλλο, φανερώνοντας πως,όσο πιο κοντά του είναι, τόσα εκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά του θέλει στ΄αλήθεια να βρίσκεται. Ω, είναι πιο γενναίο να μένει ένας άνθρωπος μόνος και να πεθαίνει από έρωτα!

Αυτοί που πόνεσαν είναι οι μόνοι που μπορούν να γίνουν πραγματικά ευτυχισμένοι, αυτοί που έχασαν είναι οι μόνοι κερδισμένοι. Γιατί μόνο αυτοί έμαθαν πως, για να έχεις τα πάντα, πρέπει να ξέρεις να μη θες τίποτα.

Σονια Μηλιώνη -Δήθεν απο έρωτα

Έψαξα βαθιά μέσα μου. Είδα όλες τις παραμέτρους της μοναξιάς μου,μέτρησα όλα της τα μποφόρ και ονόμασα τους ανέμους που με είχαν απογυμνώσει. Η μοναξιά πρέπει να μετριέται με μποφόρ. Όσο σε εγκαταλείπουν εκείνοι που αγάπησες τόσο φυσάνε πιο πολύ οι άνεμοι και μπαίνει το κρύο στην ψυχή σου ύπουλα από τα κενά που έχουν αφήσει με τη φυγή τους…Και όσο περισσότερους χάνεις τόσο πιο πολλά μποφόρ της.

Εύα Ομηρόλη -Σεισάχθεια

Η ζωή μου γίνεται μια σκονισμένη ευθεία σαν δρόμος που οδηγεί στο πουθενά κι εγώ να εθελοτυφλώ.Η φενάκη της ασφάλειας. Νομίζεις πως βλέπεις το μέλλον σου και χαλαρώνεις εφησυχασμένος πως πέρα απ΄τις απρόσμενες συμφορές δε διακρίνεις τίποτα ανησυχητικό. Αυτή είναι κι η πιο συνηθισμένη παράβλεψη:το απρόσμενο.

Μου φαίνεται αναπόφευκτο ο κόσμος που έχω μέσα μου να θέλει να εξωτερικευτεί και βρίσκει τρόπο,εκφράζεται έτσι,χωρίς λέξεις. Οι λέξεις δε σημαίνουν τίποτα. Είναι όπως τα χρώματα ή οι νότες της μουσικής και οι εικόνες και οι γεύσεις. Όλα είναι τρόποι έκφρασης. Εκφραζόμαστε συνεχώς με κάθε τρόπο.Ακόμα κι οι επιλογές μας είναι ένας τρόπος έκφρασης. Νιώθω ανακούφιση να τα εξωτερικεύω όλα και μόνο αργότερα να μάθω πόσο επικίνδυνο είναι αυτό.Γιατί ότι εξωτερικεύουμε διαμορφώνει τον κόσμο μέσα μας.Αν αρχίσω να ουρλιάζω, οι άνθρωποι θα με περάσουν για τρελό κι αυτό μπορεί να με τρελάνει.Το δίλημμα είναι τι κάνω όταν δεν μπορώ να συγκρατήσω το ουρλιαχτό.

Πολυράκης -Συνάντηση με το χθες

Η δύναμη της θέλησης, χρειάζεται και για το παρόν, όχι μόνο για το παρελθόν. Το παρελθόν, Δε σβήνει ποτέ. Όσο ζεις το κουβαλάς μαζί σου: ότι είσαι σήμερα εξαρτάται απ΄ όσα είδες, έζησες ,ένιωσες κι άκουσες χθες. Κι ότι απορρίπτεις ή αποδέχεσαι τώρα, θα σε διαμορφώσει αύριο. Υπάρχουμε σήμερα επειδή χθες ζήσαμε όπως ζήσαμε. Αύριο θα γίνουμε αυτό που ζούμε σήμερα…

Είναι ανώφελο να θυμάσαι το κακό που σου έκαναν ή τη δυστυχία που σου προκάλεσε κάποιος. Γιατί αν θυμάσαι, το μόνο που καταφέρνεις είναι να τροφοδοτείς περισσότερο την πίκρα, τη θλίψη και τον πόνο σου. Να θυμάσαι μόνο τόσο όσο χρειάζεται για να μην πληγωθείς ξανά…

********************************************************************************

• ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ, ΑΛΛΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΣΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ…

• ΑΝ Ο ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΑΣ ΔΕΝ ΣΑΣ ΦΕΡΝΕΙ ΣΕ ΑΜΗΧΑΝΙΑ, ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ. ΟΤΑΝ ΒΡΙΣΚΕΣΤΕ ΔΗΛ. ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΑΝΕΜΕΛΗ, ΦΥΣΙΚΗ, ΓΝΗΣΙΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ.
  

• ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΜΕ ΣΑΝ ΝΑ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΚΑΤΑΡΑ. ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΖΕΣΤΑΣΙΑ ΟΙ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ, ΝΑ ΓΥΡΙΖΕΙΣ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ,ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΘΑ ΦΑΣ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΙΟΝ. ΡΟΥΤΙΝΑ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΚΑΚΟ ΠΡΑΓΜΑ ΟΜΩΣ Η ΡΟΥΤΙΝΑ…

• ΤΟ ΝΑ ΛΕΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΟ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΛΕΣ ΨΕΜΑΤΑ. ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΝΤΕΧΟΥΝ ΟΛΟΙ. ΕΤΣΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ , ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΚΡΑΤΑ ΟΤΙ ΤΟΝ ΒΟΛΕΥΕΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΜΕΝΟΙ.

Παολο Κοέλο

Κάποια μέρα ένας χωρικός χτύπησε δυνατά την πόρτα ενός μοναστηριού. Όταν ο αδελφός θυρωρός άνοιξε, εκείνος του έδωσε ένα θαυμάσιο τσαμπί σταφύλια.
- Αγαπητέ αδελφέ, αυτά είναι τα πιο ωραία σταφύλια του αμπελιού μου. Ήρθα εδώ να σου τα χαρίσω.
- Ευχαριστώ! θα τα πάω αυτά στον αβά, θα χαρεί πολύ με τέτοιο δώρο.
- Όχι! Για σένα τα έφερα.
- Για μένα; Ο αδελφός κοκκίνισε, επειδή αισθάνθηκε ότι δεν άξιζε ένα τέτοιο δώρο της φύσης.
- Ναί! επέμενε ο χωρικός. Γιατί πάντα μου άνοιγες την πόρτα, όταν εγώ χτυπούσα. Όταν χρειαζόμουν βοήθεια, επειδή η σοδειά μου είχε καταστραφεί από την ξηρασία, εσύ μου έδινες κάθε μέρα ένα κομμάτι ψωμί κι ένα ποτήρι κρασί, θέλω αυτό το τσαμπί σταφύλια να σου φέρει λίγο από την αγάπη του ήλιου,την ομορφιά της βροχής και το θεϊκό θαύμα που το γέννησε τόσο όμορφο.
Ο αδελφός θυρωρός τοποθέτησε το τσαμπί μπροστά του κι όλο το πρωί το θαύμαζε: Ήταν πραγματικά όμορφο. Γι' αυτό αποφάσισε να παραδώσει το δώρο στον αβά, που πάντα τον ενθάρρυνε με σοφά λόγια.
Ο αβάς χάρηκε πολύ με τα σταφύλια, θυμήθηκε όμως ότι κάποιος αδελφός στο μοναστήρι είχε αρρωστήσει και σκέφτηκε: "θα του δώσω το τσαμπί. Ποιος ξέρει, μπορεί να φέρει κάποια χαρά στη ζωή του".
Έτσι κι έγινε. Τα σταφύλια δεν έμειναν, όμως, πολλή ώρα στο δωμάτιο του άρρωστου αδελφού, γιατί κι εκείνος συλλογίστηκε: "Ο αδελφός μάγειρας μ' έχει φροντίσει τόσο καιρό, ταΐζοντας με με ό,τι καλύτερο. Σίγουρα θα χαρεί".
Όταν το μεσημέρι εμφανίστηκε ο αδελφός μάγειρας με το γεύμα, αυτός του έδωσε τα σταφύλια.
"Είναι για σένα", είπε ο άρρωστος αδελφός. "Επειδή πάντα βρίσκεσαι σ' επαφή με τα προϊόντα που μας προσφέρει η φύση, θα ξέρεις τι να κάνεις μ' αυτό το δημιούργημα του θεού".
Ο αδελφός μάγειρας έμεινε κατάπληκτος από την ομορφιά του τσαμπιού και σχολίασε με τον βοηθό του πόσο τέλεια ήταν τα σταφύλια. Τόσο τέλεια, που κανείς άλλος δεν θα εκτιμούσε τέτοιο θαύμα της φύσης όσο ο αδελφός σκευοφύλακας, καθώς εκείνος ήταν ο υπεύθυνος για τη φύλαξη της Αγίας Μετάληψης και πολλοί στο μοναστήρι τον θεωρούσαν σαν άγιο άνθρωπο.
Ο σκευοφύλακας με τη σειρά του χάρισε τα σταφύλια στον πιο νεαρό δόκιμο, ώστε να καταλάβει εκείνος, ότι το έργο του θεού φανερώνεται στις πιο μικρές λεπτομέρειες της δημιουργίας. Όταν ο δόκιμος τα πήρε, η καρδιά του δόξαζε τον Κύριο, επειδή δεν είχε ξαναδεί τόσο όμορφο τσαμπί. Την ίδια στιγμή θυμήθηκε την πρώτη φορά που είχε φτάσει στο μοναστήρι και τον άνθρωπο που του είχε ανοίξει την πόρτα - αυτή η χειρονομία του είχε επιτρέψει να βρεθεί σήμερα σ' εκείνη την κοινότητα ανθρώπων που ήξεραν να εκτιμούν τα θαύματα.
Κι έτσι, λίγο πρίν νυχτώσει, έφερε το τσαμπί στον αδελφό θυρωρό.
"Να το απολαύσεις", είπε. "Γιατί εσύ περνάς τον περισσότερο χρόνο εδώ ολομόναχος. Αυτά τα σταφύλια θα σε κάνουν να χαρείς".
Ο αδελφός θυρωρός θεώρησε ότι εκείνο το δώρο προοριζόταν πραγματικά για τον ίδιο, απόλαυσε την κάθε ρόγα του τσαμπιού και κοιμήθηκε ευτυχισμένος.

Με αυτόν τον τρόπο έκλεισε ο κύκλος.

Ο κύκλος της χαράς και της ευτυχίας, που πάντα περιτριγυρίζει γενναιόδωρους ανθρώπους...