- Είναι γελοίο, συλλογίζομαι. Δεν υπάρχει τίποτα πιο βαθύ από την αγάπη. Στα παιδικά παραμύθια, οι πριγκίπισσες δίνουν ένα φιλί στους βατράχους κι αυτοί μεταμορφώνονται σε ωραίους πρίγκιπες. Στην πραγματική ζωή, οι πριγκίπισσες φιλούν τους ωραίους πρίγκιπες κι αυτοί μεταμορφώνονται σε βατράχους.
Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθισα κι έκλαψα
Προτού κλείσω τα μάτια, άκουσα τη φωνή της μητέρας μου. Μου διηγιόταν μια ιστορία που μου έλεγε όταν ήμουν μικρή, αλλά τότε δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μια μέρα θα με αφορούσε.
"Μια κοπέλα κι ένα παλικάρι ερωτεύτηκαν ο ένας τον άλλο, τρελά", έλεγε η φωνή της μαμάς, ανάμεσα στ' όνειρο και το παραλήρημα. "Αποφάσισαν ν' αρραβωνιαστούν. Οι αρραβωνιασμένοι αλλάζουν πάντα δώρα. Μα το παλικάρι ήταν φτωχό, το μόνο βιος του ήταν ένα ρολόι που είχε κληρονομήσει από τον παππού του. Φέρνοντας στο νου τα όμορφα μαλλιά της αγαπημένης του, αποφάσισε να πουλήσει το ρολόι για να της χαρίσει μια υπέροχη ασημένια χτένα.
"Μα και η κοπέλα δεν είχε λεφτά ν' αγοράσει δώρο για τους αρραβώνες. Πήγε, λοιπόν, και βρήκε τον πιο μεγάλο έμπορο του τόπου και του πούλησε τα μαλλιά της. Με τα λεφτά που πήρε, αγόρασε μια χρυσή καδένα για το ρολόι του καλού της.
"Όταν ειδώθηκαν, τη μέρα των αρραβώνων, εκείνη του έδωσε μια χρυσή καδένα για ένα πουλημένο ρολόι κι αυτός μια χτένα για μαλλιά που είχαν κοπεί".
-Τι χρώμα έχει η λύπη; ρώτησε τ' αστεράκι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά. Δεν άκουσες; Σε ρώτησα ,τι χρώμα έχει η λύπη;
-Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στην αγκαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλέ .
-Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;
-Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.
-Τι χρώμα έχει η χαρά;
-Το χρώμα του μεσημεριού, αστεράκι μου.
-Και η μοναξιά;
-Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.
-Τι όμορφα που είναι τα χρώματα !Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο να το ρίχνεις πάνω σου όταν κρυώνεις.
Το αστέρι έκλεισε τα μάτια του και ακούμπησε στο φράχτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.
-Και η αγάπη; ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη.
-...Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού, απάντησε το δέντρο.
-Τι χρώμα έχει ο έρωτας;
-Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού όταν είναι πανσέληνος .
-Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τ' αστέρι...Κοίταξε μακριά στο κενό...Και δάκρυσε...
...- Ποιός είναι ο δυνατός ;ρώτησε ξαφνικά το δέντρο.
- Αυτός που περπατάει μέσα στη νύχτα μόνος του. Κι όμως φοβάται τόσο το σκοτάδι. Αυτός που περιμένει στην πλαγιά τους λύκους. Κι ας τρέμει σαν το λαγό ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους. Αυτός που γλιστράει, που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες. Που χώνεται στο θολό ποτάμι ως το λαιμό. Και μια στιγμή, μέσα σ' αυτό το χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του, κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλλιά του. Αυτός είναι ο δυνατός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου